การิน ปริศนาคดีอาถรรพ์
Garin's uncanny file
ผู้แต่ง อัยย์
ภาพประกอบ Black-Tohfu (เต้าหู้ดำ)
ฉบับนิยาย ณ ขณะนี้ออกมาทั้งสิ้น ๔ เล่ม
file 01.พิธีเปลี่ยนชีพ, file 02. ความทรงจำในซากดอกไม้,
file 03. เกมเชื่อมความตาย ออนไลน์มรณะ, file 04. ความลับของกระจกเงา
ฉบับการ์ตูน แบ่งเป็น ๓ ตอน ตอนละ ๒ เล่ม
คดีที่ 1 คืนลอยกระทงสีเลือด
คดีที่ 2 ขบวนแห่ภูติ ป่าอาถรรพ์
คดีที่ 3 เกมลองของ สวนสนุกต้องสาป
คำโปรยหลังปก
การิน เด็กหนุ่มผู้คลั่งไคล้ศาสตร์มืด…เพื่อต้องการข้ามผ่านความเป็นมนุษย์
ลัลทริมา เด็กสาวผู้มีญาณอาถรรพ์…หากแต่ปรารถนาเพียงแค่เป็นคนธรรมดา
ลัลทริมา เด็กสาวผู้มีญาณอาถรรพ์…หากแต่ปรารถนาเพียงแค่เป็นคนธรรมดา
…..
ภายใต้ความมืดมิดของคืนเดือนแรม
ทั่วทั้งโรงเรียนซึ่งเงียบวังเวงและแฝงกลิ่นอายของความลึกลับแผ่ปกคลุม
เปลวเทียนภายในห้องส่องให้เห็นเงาสลัวที่น่าสะพรึงกลัว
หนึ่งร่างกำลังชโลมอาบด้วยเลือดสดๆ จากข้อมือของเด็กสาวคนหนึ่ง
บนพื้นห้องถูกเขียนด้วยอักขระภาษาที่ไม่มีใครอ่านออก
เรียงกันตามตำแหน่งประกอบเป็นรูปยันต์โบราณ
เพื่อเปลี่ยนชีวิตของใครคนหนึ่ง ด้วย…
‘พิธีเปลี่ยนชีพ’
เรื่องย่อโดยสังเขป
ลัลทริมา ตัวเอกสาวที่มีญาณอาถรรพ์ติดตัวมา (แต่ไม่แต่เกิด)
ญาณอาถรรพ์ที่ว่านี้มีคุณสมบัติพิเศษ คือสามารถได้ยินจิตใต้สำนึกผู้อื่นได้
และเป็นตัวดึงสิ่งลี้ลับเข้ามาหาอีกด้วย
เธอย้ายโรงเรียนมาเรียนที่ นิศาพาณิชย์ ซึ่งการย้ายโรงเรียนมาเรียนแห่งนี้กลับพบเจอเข้ากับ...
เด็กหนุ่มประหลาดที่บ้าไสยศาสตร์เข้าไส้ แล้วถูกตาต้องใจกับญาณอาถรรพ์ในตัวเธอเข้า นามว่า การิน
การที่เธอย้ายมาเรียนในโรงเรียนแห่งใหม่นี้ เพราะหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
กลับไม่เป็นอย่างที่เธอคาดคิดไว้ เมื่อญาณอาถรรพ์ในตัวเธอเริ่มออกฤทธิ์
และเกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดมากมายขึ้นรอบตัวเธอ ราวกับว่าสิ่งลี้ลับพวกนี้เกิดขึ้นเพราะพลังของเธอที่เธอไม่ต้องการ!
การิน ตอน จดหมายสีดำ(แต่งโดย เดกเซนต์เลิฟ การิน)
บทนำ
‘นี่ๆๆ ยัยนั่นมาแล้วล่ะ!!’
‘เมื่อไหร่จะลาออกจากโรงเรียนซะทีล่ะ!!’
‘ฉันยังไม่อยากจะตายเพราะฝีมือยัยนี่หรอกนะ!!’
นี่คือเสียงที่ฉันได้ยินเป็นประจำเวลามาโรงเรียน ‘นิศาพาณิชย์’ โรงเรียนที่ฉันศึกษาอยู่ แม้ว่าการมาเรียนเรื่องที่ควรเข้าหัวส่วนมากจะเป็นเรื่องเรียน แต่สำหรับฉันเสียงในความคิดของคนอื่นมีมากเกินกว่าเรื่องเรียนด้วยซ้ำ
ใช่!! ฉันมีพลังพิเศษที่ไม่เคยต้องการด้วยซ้ำ!!
“กว่าจะมาได้นะลัล” เสียงของ ‘เอมิกา’ หรือ ‘เอม’ เพี่อนสาว(มั่ง?)ของฉันทักขึ้นในขณะที่ยังลอกการบ้านอยู่
“แกก็รีบลอกการบ้านฉันให้มันเสร็จเร็วๆเถอะ!!” เสียงของ ‘มัณฑินี’ หรือ ‘นี’ เพื่อนสาวใส่แว่นอีกคนของฉัน เริ่มกลายเป็นเสียงตะโกนเมื่อเห็นว่าเอมเริ่มจะลอกการบ้านเธอช้าลงแล้ว
ฉันมีเพื่อนสนิทคือสองคนนี้ที่ไม่สนใจคนรอบข้างที่รังเกียจฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้บอกสองคนนี้เรื่องพลังพิเศษก็เถอะ แต่ทั้งเอมและนีก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของฉันตลอดมา
8.30 น.
ณ ห้องเรียน
“นักเรียนนั่งที่ได้แล้ว! ได้เวลาเรียนแล้วนะ!!”
“ค่า/ครับ!!”
ฉันรีบเดินไปที่นั่งของตัวเองก่อนที่จะโดนอาจารย์ดุ แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับคนที่นั่งข้างหลังฉัน ‘การิน’ เด็กหนุ่ม(หล่อ)ประหลาดที่ชอบไสยศาสตร์ และทำตัวกีดกันผู้คนทั่วไปไม่ให้ยุ่งกับตัวเอง การินได้แต่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะโดยแทบไม่เงยหน้ามาฟังอาจารย์สอนเลยสักนิดเดียว
“อ๊ะ!!” คือ... เสียงฉันเองแหละ _*_
ฉันตกใจกับจดหมายมากมายใต้โต๊ะของฉันอะดิ
โอเค ฉันเดาได้เลยว่ามีแต่จดหมายเขียนด่า ไม่ก็ไล่ให้ฉันไปตายซะแน่ๆ แต่...วันนี้จำนวนมันมากเกินไปแปลกๆ
ฉันไล่ดูจดหมายแต่ละฉบับซึ่งส่วนมากมีแต่ซองจดหมายเก่าๆ ที่มีสีแดงแต้มนิดๆ เหมือนจงใจจะให้เป็นเลือด แต่ฉันก็เริ่มจะปรับตัวจนไม่ร้องกรี๊ดได้แล้ว
แต่...
แล้วจดหมายนี่มันอะไร?
ไม่ใช่จดหมายเก่าๆ เป็นจดหมายที่สะอาดสะอ้านจนฉันยังแปลกใจเลยอะ O_o
นีเริ่มเห็นฉันนั่งนิ่งจ้องจดหมายฉบับนั้นอย่างเดียว จึงพูดแซวเบาๆ ว่า
“แหมลัล~ มีคนส่งจดหมายมาสารภาพรักหรือไง??”
(. .)/// เออ... นียังไม่ได้เปิดอะ
“อ๊ะๆๆ เขินหรอลัล รีบเปิดเถอะน้า~ ฉันอยากรู้ว่าใครส่งมา” ยัยนี่... ยังไม่เลิกแซวอีก
“เปิดสิ! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกล้าส่งจดหมายดีๆ แบบนี้ให้ยัยแม่มดอย่างเธอ หึหึ!”
...
บทที่ 1 จดหมายของใคร?
การิน!!
หมอนี่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วจะมายุ่งเรื่องของฉันทำไมเนี่ย? _*_
“ทำไมถึงจะต้องไม่มีคนส่งจดหมายดีๆ มาให้ฉันล่ะการิน!”
“เธอก็รู้ตัวนี่นา คงไม่ต้องให้ฉันย้ำหรอกว่าทำไม?!”
=__=*เออ... รู้ก็รู้ แต่ก็ต้องมีสักคนบ้างสิที่จะไม่เกลียดฉันน่ะ!
เนื่องจากไม่อยากหยิบจดหมายมาเปิดขณะที่อาจารย์ยังสอนอยู่ ฉันจึงเตรียมที่จะเก็บจดหมายใส่กระเป๋า ไม่ได้อายที่จะเปิดนะ (. .)/// แต่กลัวอาจารย์ว่าอะ
ขวับ!
ว้ากกกกก ก ใครเอาจดหมายฉันไป!!!
“นี่!!! ...อึก!” ไม่ต้องงงหรอกคะว่าฉันหยุดทำไม ก็คนที่หยิบไปอะคือ...
การิน!!!
แต่เหมือนการินจะรู้ทัน เลยเอานิ้วชี้มาปิดปากของจันไว้
เฮ้ย! คำพูดที่จะว่าการินหายไปหมด เสียงเพื่อน หรือแม้แต่เสียงอาจารย์ ฉันก็ไม่ได้ยินเลย แต่มีแค่เสียงเดียวที่ฉันได้ยินชัด
ตึกๆ ตึกๆ
เสียงหัวใจเต้นอะ... กรี้ดด ด เลิกคิดๆๆ แล้วจดหมายละ จดหมายยย ย
“สวัสดีครับคุณลัลทริมา ผมขอเรียกคุณว่าลัลเฉยๆ ได้มั้ยครับ!!” การินอ่านจดหมายของฉันดังลั่นห้อง จนอาจารย์ที่สอนอยู่และเพื่อนๆ ต่างจ้องมองมาที่การินที่เดียว แต่เขาก็ไม่สนใจยังอ่านจดหมายของฉัน(อย่างดัง)ต่อ
“คือผม...ผม...ผม โอ๊ยยย!! มันจะเขียนแบบนี้มาทำไมวะ!?”
แล้วนายจะไปอ่านตามทำไมล่ะ =_=!
“ผมชื่อคีตานะครับ ผมอยากจะบอกว่า...”
“กรี๊ดดดดดดดดด >O<!!!!!!!!”
“ไม่จริงใช่ม้ายยยยยย >O<!!!!!!!!”
“ทำไมรุ่นพี่คีตาถึงส่งจดหมายให้ยัยนี่ล่ะ >O<!!!!!!!”
“ไม่ย้อมมมมมมมม >O<!!!!!!!!!!!!!!!!!”
และเสียงของผู้หญิงในห้อง(ที่ดูแล้วจะเกลียดฉันมาก =_=*)ก็ดังกระหึ่มขึ้นมาทันที
เอ... รุ่นพี่คีตานี่ดังหรอ - -?
“พวกเธอจะเงียบกันได้ยัง - -*” การินเริ่มจะอารมณ์เสียซะแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด >O<!!!!!!!!!!!”
“ถ้าไม่เงียบฉันจะเสกหนังควายแถมตะปูเข้าท้องพวกเธอทันที!!”
“...” เงียบกริบ...
แล้วการินก็อ่านต่อ...
“ผมอยากจะบอกว่าผมชอบคุณมากเลยนะครับ!! ถ้าไม่รังเกียจเป็นแฟนกับผมได้มั้ยครับ!”
OoO <<หน้าเพื่อนทั้งห้อง
O_o <<หน้าอาจารย์
^o^ <<หน้าเอม
@o@ <<หน้านี
=o= <<หน้าฉัน
_*_ <<หน้าการิน
โครม!
แล้วการินก็ปาจดหมายมาโดนหน้าของฉัน พร้อมกับถีบโต๊ะตัวเองไปไกลๆ ทั้งห้องงงกับการกระทำของเขา สุดท้ายการินก็เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
หมอนั่นเป็นอะไร ใครรู้ช่วยบอกที = =
...
‘นี่ๆๆ ยัยนั่นมาแล้วล่ะ!!’
‘เมื่อไหร่จะลาออกจากโรงเรียนซะทีล่ะ!!’
‘ฉันยังไม่อยากจะตายเพราะฝีมือยัยนี่หรอกนะ!!’
นี่คือเสียงที่ฉันได้ยินเป็นประจำเวลามาโรงเรียน ‘นิศาพาณิชย์’ โรงเรียนที่ฉันศึกษาอยู่ แม้ว่าการมาเรียนเรื่องที่ควรเข้าหัวส่วนมากจะเป็นเรื่องเรียน แต่สำหรับฉันเสียงในความคิดของคนอื่นมีมากเกินกว่าเรื่องเรียนด้วยซ้ำ
ใช่!! ฉันมีพลังพิเศษที่ไม่เคยต้องการด้วยซ้ำ!!
“กว่าจะมาได้นะลัล” เสียงของ ‘เอมิกา’ หรือ ‘เอม’ เพี่อนสาว(มั่ง?)ของฉันทักขึ้นในขณะที่ยังลอกการบ้านอยู่
“แกก็รีบลอกการบ้านฉันให้มันเสร็จเร็วๆเถอะ!!” เสียงของ ‘มัณฑินี’ หรือ ‘นี’ เพื่อนสาวใส่แว่นอีกคนของฉัน เริ่มกลายเป็นเสียงตะโกนเมื่อเห็นว่าเอมเริ่มจะลอกการบ้านเธอช้าลงแล้ว
ฉันมีเพื่อนสนิทคือสองคนนี้ที่ไม่สนใจคนรอบข้างที่รังเกียจฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้บอกสองคนนี้เรื่องพลังพิเศษก็เถอะ แต่ทั้งเอมและนีก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของฉันตลอดมา
8.30 น.
ณ ห้องเรียน
“นักเรียนนั่งที่ได้แล้ว! ได้เวลาเรียนแล้วนะ!!”
“ค่า/ครับ!!”
ฉันรีบเดินไปที่นั่งของตัวเองก่อนที่จะโดนอาจารย์ดุ แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับคนที่นั่งข้างหลังฉัน ‘การิน’ เด็กหนุ่ม(หล่อ)ประหลาดที่ชอบไสยศาสตร์ และทำตัวกีดกันผู้คนทั่วไปไม่ให้ยุ่งกับตัวเอง การินได้แต่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะโดยแทบไม่เงยหน้ามาฟังอาจารย์สอนเลยสักนิดเดียว
“อ๊ะ!!” คือ... เสียงฉันเองแหละ _*_
ฉันตกใจกับจดหมายมากมายใต้โต๊ะของฉันอะดิ
โอเค ฉันเดาได้เลยว่ามีแต่จดหมายเขียนด่า ไม่ก็ไล่ให้ฉันไปตายซะแน่ๆ แต่...วันนี้จำนวนมันมากเกินไปแปลกๆ
ฉันไล่ดูจดหมายแต่ละฉบับซึ่งส่วนมากมีแต่ซองจดหมายเก่าๆ ที่มีสีแดงแต้มนิดๆ เหมือนจงใจจะให้เป็นเลือด แต่ฉันก็เริ่มจะปรับตัวจนไม่ร้องกรี๊ดได้แล้ว
แต่...
แล้วจดหมายนี่มันอะไร?
ไม่ใช่จดหมายเก่าๆ เป็นจดหมายที่สะอาดสะอ้านจนฉันยังแปลกใจเลยอะ O_o
นีเริ่มเห็นฉันนั่งนิ่งจ้องจดหมายฉบับนั้นอย่างเดียว จึงพูดแซวเบาๆ ว่า
“แหมลัล~ มีคนส่งจดหมายมาสารภาพรักหรือไง??”
(. .)/// เออ... นียังไม่ได้เปิดอะ
“อ๊ะๆๆ เขินหรอลัล รีบเปิดเถอะน้า~ ฉันอยากรู้ว่าใครส่งมา” ยัยนี่... ยังไม่เลิกแซวอีก
“เปิดสิ! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกล้าส่งจดหมายดีๆ แบบนี้ให้ยัยแม่มดอย่างเธอ หึหึ!”
...
บทที่ 1 จดหมายของใคร?
การิน!!
หมอนี่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วจะมายุ่งเรื่องของฉันทำไมเนี่ย? _*_
“ทำไมถึงจะต้องไม่มีคนส่งจดหมายดีๆ มาให้ฉันล่ะการิน!”
“เธอก็รู้ตัวนี่นา คงไม่ต้องให้ฉันย้ำหรอกว่าทำไม?!”
=__=*เออ... รู้ก็รู้ แต่ก็ต้องมีสักคนบ้างสิที่จะไม่เกลียดฉันน่ะ!
เนื่องจากไม่อยากหยิบจดหมายมาเปิดขณะที่อาจารย์ยังสอนอยู่ ฉันจึงเตรียมที่จะเก็บจดหมายใส่กระเป๋า ไม่ได้อายที่จะเปิดนะ (. .)/// แต่กลัวอาจารย์ว่าอะ
ขวับ!
ว้ากกกกก ก ใครเอาจดหมายฉันไป!!!
“นี่!!! ...อึก!” ไม่ต้องงงหรอกคะว่าฉันหยุดทำไม ก็คนที่หยิบไปอะคือ...
การิน!!!
แต่เหมือนการินจะรู้ทัน เลยเอานิ้วชี้มาปิดปากของจันไว้
เฮ้ย! คำพูดที่จะว่าการินหายไปหมด เสียงเพื่อน หรือแม้แต่เสียงอาจารย์ ฉันก็ไม่ได้ยินเลย แต่มีแค่เสียงเดียวที่ฉันได้ยินชัด
ตึกๆ ตึกๆ
เสียงหัวใจเต้นอะ... กรี้ดด ด เลิกคิดๆๆ แล้วจดหมายละ จดหมายยย ย
“สวัสดีครับคุณลัลทริมา ผมขอเรียกคุณว่าลัลเฉยๆ ได้มั้ยครับ!!” การินอ่านจดหมายของฉันดังลั่นห้อง จนอาจารย์ที่สอนอยู่และเพื่อนๆ ต่างจ้องมองมาที่การินที่เดียว แต่เขาก็ไม่สนใจยังอ่านจดหมายของฉัน(อย่างดัง)ต่อ
“คือผม...ผม...ผม โอ๊ยยย!! มันจะเขียนแบบนี้มาทำไมวะ!?”
แล้วนายจะไปอ่านตามทำไมล่ะ =_=!
“ผมชื่อคีตานะครับ ผมอยากจะบอกว่า...”
“กรี๊ดดดดดดดดด >O<!!!!!!!!”
“ไม่จริงใช่ม้ายยยยยย >O<!!!!!!!!”
“ทำไมรุ่นพี่คีตาถึงส่งจดหมายให้ยัยนี่ล่ะ >O<!!!!!!!”
“ไม่ย้อมมมมมมมม >O<!!!!!!!!!!!!!!!!!”
และเสียงของผู้หญิงในห้อง(ที่ดูแล้วจะเกลียดฉันมาก =_=*)ก็ดังกระหึ่มขึ้นมาทันที
เอ... รุ่นพี่คีตานี่ดังหรอ - -?
“พวกเธอจะเงียบกันได้ยัง - -*” การินเริ่มจะอารมณ์เสียซะแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด >O<!!!!!!!!!!!”
“ถ้าไม่เงียบฉันจะเสกหนังควายแถมตะปูเข้าท้องพวกเธอทันที!!”
“...” เงียบกริบ...
แล้วการินก็อ่านต่อ...
“ผมอยากจะบอกว่าผมชอบคุณมากเลยนะครับ!! ถ้าไม่รังเกียจเป็นแฟนกับผมได้มั้ยครับ!”
OoO <<หน้าเพื่อนทั้งห้อง
O_o <<หน้าอาจารย์
^o^ <<หน้าเอม
@o@ <<หน้านี
=o= <<หน้าฉัน
_*_ <<หน้าการิน
โครม!
แล้วการินก็ปาจดหมายมาโดนหน้าของฉัน พร้อมกับถีบโต๊ะตัวเองไปไกลๆ ทั้งห้องงงกับการกระทำของเขา สุดท้ายการินก็เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
หมอนั่นเป็นอะไร ใครรู้ช่วยบอกที = =
...
โทษทีนะหามาได้บางตอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น